Op 16 februari 2023, de avond voordat het 40 jaar geleden was dat mijn moeder in die nacht is overleden, ontving ik een brief van de Vrienden van Lourdes dat ik uitgeloot was om mee te gaan op de bedevaartreis naar Lourdes. Ik was blij, zo blij, dat dit zo samenkwam en ik was benieuwd wat mij dit te vertellen had. Er was ook een schroom om dit anderen te vertellen, want wat ga je daar dan doen …. Ik heb mijn blijdschap kunnen delen met een tante en zij stimuleerde mij om te gaan. Later heb ik het ook met anderen gedeeld. Mijn ouders zijn ooit samen naar Lourdes geweest, toen mijn moeder ziek was.

Mijn man mocht tegen betaling de reis gaan meemaken. Wij hebben besloten dit niet te doen en dit is een bewuste en goede keuze geweest. Tijdens het bespreken van deze keuze, werd mijn motto ook duidelijk ‘Ik laat me verwonderen’. Ik heb het ook niet als een vakantiereisje ervaren. Voor een gedeelte was dit wel aanwezig, omdat alles voor mij was geregeld, het hotel, de reis er naar toe en het all inclusieve eten.

Het deelnemen aan het programma (waarbij deelname overigens volledig naar eigen keuze was) gaf mij veel rust, inzichten, ontspanning en ontmoetingen. Het hotel was heel dicht bij ‘het heiligdom’ gelegen, waardoor ik steeds voor kortere of langere momenten daar kon zijn. Mijn grootste uitdaging was om goed bij mezelf te blijven, mijn eigen weg te gaan en toch in verbinding te zijn met anderen waar nodig. Er was heel veel rust… stilte en vredigheid en dat te midden van een grote mensenmassa.

Ik hoorde tot de groep van hotelreizigers. Denkend aan vader / dochter, een echtpaar, alleenstaande weduwe en weduwnaars, zussen, vrienden, al met al heel divers. Dit gaf saamhorigheid.

Er was ook een andere groep reizigers, zij verbleven in het zorghotel ‘accueil de notre dame’ OP het ‘heiligdom’ zelf. Hier was een grote groep vrijwilligers aanwezig om de benodigde zorg aan hen te bieden. Zoals de bisschop van Antwerpen al aangaf in zijn preek, de zieke mensen krijgen hier de volledige aandacht in de breedste zin van het woord. De vrijwilligers, een priester en een arts zijn vertegenwoordigd namens de Stichting. Om dit alles goed te laten verlopen nemen zij vele attributen mee de trein in, om daar de volledige zorg te kunnen bieden.

Bij een pelgrimage denk je aan een wandeltocht. Wij hebben de wandeltocht gelopen in de voetsporen van Bernadette naar de schaapskooi in Bartres. Het ruime aanbod aan diensten geeft ruimte voor verstilling, wel of niet luisterend naar de woorden en de muziek. De bisschop van Antwerpen wist op een eenvoudige manier over Lourdes te vertellen en de link naar ons dagelijks leven te leggen, waardoor er een diepere laag kan worden aangeraakt. Hij stond letterlijk en figuurlijk TUSSEN de mensen. Er was ook een mooie opbouw in de dagen. Een welkom in het begin tot een mooi afscheid / dankbaarheid aan het einde.

De laatste middag was het mogelijk om op eigen kosten aan een busreis naar de Pyreneeën deel te nemen. Boven aangekomen was er de mogelijkheid om met een lift of te voet naar een prachtig meer te lopen. Samen met een medereiziger heb ik dit stenen pad belopen, genoten van de prachtige natuur onderweg, de vele vlinders en de sneeuw wat hogerop in de bergen. Na een korte pauze, zijn we weer teruggelopen om op tijd bij de bus te zijn. Wij hebben het zonnetje steeds in de route meegekregen en zagen het wolkendek op afstand. Wij hadden een mooi helder uitzicht.

Ook tijdens deze wandeling voel ik het geloof in mij en zie de weerspiegeling in de natuur. Tijdens het wandelen over dit pad geef ik me over aan het levenspad wat ik heb te gaan. Tevreden en voldaan gaan we terug naar het hotel, met onderweg nog vele watervallen, gespiegeld aan het water wat in ons allen stroomt.

Ik verlaat het heiligdom met veel verwondering, liefde en vernieuwde energie.

Na het afscheid nemen van deze plek, werd de bladblazer ingezet met groot lawaai, het signaal: tijd om weer naar huis te gaan en het aardse leven te hervatten.

Marianne van Velthoven-Roozen,

21 juli 2023