Heel lang geleden. Mijn oma woont er gewoon. Lang geleden. Mijn moeder heeft extra hulp nodig en brengt er in een liefdevolle omgeving haar laatste levensjaar door. Ooms, tantes, kennissen, heel veel ouderen verblijven in ‘ons’ bejaardentehuis De Clossenborch. Vanzelfsprekend en met gepaste zorg want het is altijd zo geweest. Helaas, dat kan simpelweg niet meer. Om heel veel redenen. Hoe moet het dan wel? Er zijn nog talloze vragen. Onder het motto ‘Dit is de bedoeling’ van Thebe gaan we daarover in gesprek met manager woonzorgcomplex Anita Maas.

door Adrie van de Wouw

We ontkomen er niet aan. Onze leefomgeving vergrijst. De babyboomers van na de oorlog, eens de drijvende krachten van onze welvaartsmaatschappij, worden oud. En vaak met gebreken. Het (veelal professionele) personeel wordt er niet jonger op, de schaarste op de arbeidsmarkt neemt toe en het aantal zorgmedewerkers af. Dan hebben we het nog niet eens over reorganisaties, zelfsturende teams en administratieve rompslomp waarvan het gewenste effect op zijn minst voor vraagtekens heeft ge’zorgd’. We kunnen er van vinden wat we willen maar een ding is zeker. Het zal anders moeten. Of we rijden vast.

‘De bedoeling’

En zo komen we bij ‘De bedoeling’ en Anita Maas is graag bereid daar dieper op in te gaan. ‘De bedoeling is’, ik citeer: “Dat onze zorgverlening cliënten helpt om zo lang mogelijk zelfstandig te blijven.” Het liefst zonder, maar altijd met zo min mogelijk professionele zorg. Anita beseft heel erg goed dat ‘we’ een weg gaan bewandelen met veel hobbels. Van absolute zorgverlening door de organisatie naar heel veel zelfstandigheid en hulp van bewoners, familie, vrienden, kennissen en vrijwilligers. Plus de wijk, de omgeving, het dorp.

Dat vraagt aanpassing. Bij alle betrokkenen, ook het personeel. Daar zit soms loslaten en uit handen geven bij, niet de natuurlijke aard van de zorgverlener. We gaan naar ‘Saome doen’.

‘Saome doen’

‘Saome doen’.... Wie kan wat doen, wat kun jij betekenen? Samen met een zorgcoördinator tot oplossingen komen. Graag met mantelzorg, niet per se moeilijk en intiem, dat kan afwassen zijn, nagels knippen, samen eten. Ik noem maar wat. Bij voorkeur heel erg graag in een ongedwongen en gezellige sfeer, het moet zo veel mogelijk fijn aanvoelen, het moet het in elk geval ‘draaglijk’ maken.

Bij ‘Soame doen’ komen we aan bij de aanstaande verbouwing van De Clossenborch. Samen de schouders onder. Luisteren naar ideeën en wensen, nadenken over hoe het nieuwe ‘huis van de omgeving’ er uit gaat zien. Met optimaal rendement. Voor rust, sfeer, eten, ontmoeting, activiteiten. “Geschikte ruimtes voor alles en iedereen, open en toegankelijk” zegt Anita. Het restaurant gaat naar beneden, open voor wijk en buurt.

Met de vergrijzing worden zorgbehoeftes complexer, dat is zeker waar en daarop inspelen is een groot speerpunt voor Anita en haar medewerkers. Dat is te complex voor één alinea.

Automatische intelligentie kan een bijdrage leveren, bijvoorbeeld bij het ‘open deurenbeleid’. Alle deuren gaan van slot, wettelijk voorgeschreven. Iedereen moet ‘leven in veilige vrijheid’. Dat oogt in sommige gevallen voor dwalers gevaarlijk maar door goede screening blijken er zich in de praktijk weinig incidenten voor te doen. Al moeten personeel en familie er wel aan wennen.

Tja, het wordt ook wennen aan ‘Soame doen’, dat is ‘De bedoeling’. Niet vastgeroest blijven zitten in oude verworvenheden. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Dat gaat met strubbelingen. Maar het vraagt wel daadkracht en vastberadenheid en die proef ik bij Anita.

De Clossenborch is van ons, van Hilvarenbeek en als we daar een succes van willen maken dan moeten we het ‘Saome doen’.