Enkele jaren terug besloot het kabinet tot versobering van de ouderenzorg met sluiting van bejaardenhuizen tot gevolg. Nu we enkele jaren verder zijn merken we daar de effecten van, zowel de positieve als de negatieve. In een serie verhalen gaan we de komende weken inzoomen op de gevolgen, ook op de stand van zaken.

Deze week kijken we mee over de schouders van enkele deelnemers op een zorgboerderij in de gemeente Hilvarenbeek.

door Harrie Wenting

Een staldeur gaat open en twee ezels lopen naar buiten. Begeleidster Irene let goed op waar de dieren lopen en een vijftal deelnemers op zorgboerderij De Wederloop volgen haar. Een van hen zit een rolstoel die zij vooruit duwt. De ezels kennen hun weg en lopen naar de weide waar de poort al open staat. ”Irene is ook mijn persoonlijk begeleidster”, zegt Leo IJpelaar met enige trots. ”Zij weet alles van de dieren, maar als er een evaluatiegesprek is doe ik dat met haar.”

Veel mogelijkheden

Het leven op een zorgboerderij doet denken aan het boerenleven van honderd jaar terug, maar dan in een moderne omgeving. Bij de Wederloop op de Lage Haghorst in Diessen hebben ze veel mogelijkheden gecreëerd waar de deelnemers een stukje aan de zorg op de boerderij bij kunnen dragen. Zo is Cees van Hoof zich aan het voorbereiden om op de eigen vijver te gaan vissen. ”Ik kom hier nog maar kort over de vloer en was altijd een fanatiek visser. Ik had mijn eigen visspullen al verkocht omdat ik er niet meer alleen op uit kon. Maar nu kom ik hier en zie dat er een prachtige vijver ligt. Ik ga nu eerst zelf pieren vangen om een hengeltje uit te kunnen gooien. En als er vis zit, reken er maar op dat ik die vang, ik zet die overigens altijd terug want anders is de pret snel afgelopen. “

Kleurrijke verhalen

Wie op de Wederloop tussen de tientallen deelnemers rondloopt, komt al snel terecht in de kleurrijke persoonlijke verhalen. Zo vertelt Leo IJpelaar (59) vol trots dat hij supporter van Willem II is en geen wedstrijd mist. Als hij over zijn cluppie vertelt lichten plots de ogen van Cees Bergmans op, die tegenover hem zit als ze een kopje koffie drinken. ”Hij was in de jaren zestig de links buiten bij Willem II”, fluistert Leo. Het respect van de clubman is er zonder twijfel.

Jan Kennis vertelt er over zijn werkzame leven, hij maakte meer dan dertig jaar lang aluminium onderdelen. Hij vertelt dat hij een van de weinigen is die op de dagbesteding geen warm eten nuttigt. ”Als ik ‘s avonds thuiskom heeft mijn vrouw het potje klaar, daar genieten we dan samen van”, vertelt hij.

Ieder zijn taak

Na een kopje koffie in de ochtend, de deelnemers zijn dan net met eigen busjes opgehaald, zwermt iedereen uit naar zijn taak of aandachtsgebied. Bert Adams zet een rijtje bonenstaken in de groentetuin en ze staan zo recht dat je er een liniaal langs kunt houden. De alpacaweide wordt mestvrij gemaakt (”We verwachten dit voorjaar nog negen jongen”, zegt Piet), en een andere deelnemer brengt met een kruiwagen stro naar de paardenstal. Een groepje vrouwen schilt een enorme pan aardappels en in een andere ruimte zit een groepje rond een grote berg groen bij het bloemschikken.

Piet uit Goirle legt nog de weg uit als je naar zo’n vorm van dagbesteding gaat: ”Ik deed een aanvraag bij de gemeente en moest daar naartoe voor de goedkeuring. Zodra die horde genomen is weet je voor hoeveel dagen je kunt gaan. In mijn geval is dat drie dagen, het geeft een mooie invulling van de tijd.” Piet was eerder in zijn leven nog Raadslid in Goirle en was lid van de vakbond. Hij deed veel aan sport, maar nu is de zorg voor de dieren op de boerderij zijn belangrijkste bezigheid.

Veel eigen regie

Het is duidelijk dat dit soort dagbesteding deelnemers niet alleen aanspreekt, maar hen ook op veel gebieden als mens raakt en verwarmt. De deelnemers kunnen er hun verhaal kwijt en ze worden gehoord en gezien. Mede hierdoor vertelt iedereen er vol trots over en eenmaal over de vloer verzuimen ze geen dag meer.

Deze vorm van daginvulling lijkt een van de positieve gevolgen van de transitie die tien jaar terug plaats vond. De deelnemers aan de zorgboerderij behouden veel eigen regie doordat ze nog thuis wonen, al gaat een enkeling naar de dagbesteding vanuit een zorginstelling zoals Wim Pannekoek (87) uit Middelbeers.

De verhalen ‘Zorgen om onze ouderen’ zijn na publicatie na te lezen op verhalenuitdekempen.nl. Vragen en reacties kunnen gestuurd worden naar hilverbode@gmail.com.