Enkele jaren terug besloot het kabinet tot versobering van de ouderenzorg met sluiting van bejaardenhuizen tot gevolg. Nu we enkele jaren verder zijn merken we daar de effecten van, zowel de positieve als de negatieve. In een serie verhalen gaan we de komende weken inzoomen op de gevolgen, ook op de stand van zaken.
Vorige week keken we mee bij de dagbesteding in Diessen, nu weer terug naar het wonen: zijn er nog tussenvormen tussen de grote woonvoorzieningen en de (erg) dure luxe woonvormen?
door Harrie Wenting
De koffiepot staat uitnodigend op tafel en twee dames leggen de laatste hand aan het vouwen van de was. Terwijl de medewerker met een volle wasmand wegloopt, discussiëren de dames nog even over wat te doen met het laken dat achterblijft. Het is nog te nat om op te vouwen. Intussen komt bewoner Rob iets later (zelf) uit zijn bed en sluit aan bij het koffiekransje.
”Dit is wat we hier graag zien”, zegt Peter Spijkers. ”Het is belangrijk dat iedereen de juiste prikkels krijgt. Bij onderprikkeling gaat de achteruitgang sneller, daarom mag iedereen bij de Gelukshoeve overal aan deelnemen waar hij wil.”
Lijstjes afvinken
Peter was zelf niet werkzaam in de ouderenzorg, hij ziet zich vooral als ondernemer. Vanuit zijn overtuiging dat de ouderenzorg een schakeltje miste, ging hij op zoek om een woonvoorziening op te zetten: laagdrempelig, maar toch voor iedereen bereikbaar. ”Ik ben ervan overtuigd als je het op kleine schaal houdt, de mensen elkaar en hun omgeving goed blijven kennen”, zegt hij. Tot zover lijkt hij een punt te hebben, maar hij kwam er ook snel achter dat niet iedereen in Nederland er zo over denkt. Vooral op de ambtenaren die op Ruimtelijke Ordening hun lijstjes bij zitten te houden, knapte hij af.
”We zijn op meerdere plekken bezig geweest om dit op te zetten, maar overal waren er wel pietluttigheden waarom het niet kon. Zo kwam een ambtenaar met de regel dat we niet binnen twee kilometer van een geitenboerderij mochten zitten, dat zou in de toekomst een probleem kunnen zijn. Tot ik de persoon opzocht die daar een onderzoek naar gedaan had: dat was nooit de bedoeling of de uitkomst van haar onderzoek geweest. Ik bedoel maar, soms gaat het om afvinken van lijstjes, en als er ergens ook maar één vinkje verkeerd staat heb je al een probleem.”
Groen licht
In Baarschot vond Spijkers wat hij zocht en kreeg hij groen licht om te starten: een ruime particuliere woning die hij omdoopte tot Gelukshoeve. Er wonen nu zes bewoners met dementie en na een verbouwing komen er later nog negen plaatsen bij. In een schuur, die later nog gestript wordt, komt de nieuwe dagbestedingsruimte. ”Hier kunnen de bewoners overal aan deelnemen. Wij hebben niet op één of twee dagdelen activiteiten per week, nee: wij hebben elke dag activiteiten.” Terwijl hij dat vertelt staan een aantal bewoners op, trekt hun jassen aan en gaat met een medewerker met het eigen busje op stap. Een medewerker die de buitendienst bijhoudt, schuift aan de koffietafel aan om met een bewoner af te stemmen of hij later buiten mee wil helpen.
Wonen zoals thuis
”De mensen moeten hier kunnen wonen zoals ze thuis ook woonden”, legt Peter uit. ”Zo zit er een gewone trap in de woning en als de mensen er gebruik van kunnen maken mag dat ook gewoon. Het houdt ze alert. Natuurlijk moeten wij aan de eisen van veiligheid voldoen en dat doen we ook. Maar we gaan geen zaken bij de mensen wegnemen wat ze zelf nog kunnen.”
Op de Gelukshoeve staat een eigen team van medewerkers, compleet met stagiaires en mensen die re-integreren. ”Er was een medewerker die gestopt was in de zorg omdat ze totaal afgeknapt was. Toen ze zag hoe het er hier aan toe gaat wilde ze weer opnieuw beginnen. Mooi toch? Het gaat er vooral om: Hoe passend kunnen we het maken.”
Het gaat Peter in veel gevallen niet om het uiterlijk vertoon, zoals een grotere mooie kamer. ”Wij steken vooral in op de juiste prikkels, veelal ingegeven door activiteiten. Als om zijn woorden kracht bij te zetten komt een bewoner met een stoel aan die hij voor Peter aanschuift als die aan de koffietafel komt. De bewoner reikt de stoel aan en niet andersom! ”Het vraagt wel iets van onze medewerkers”, legt hij uit. ”Het is vaak zorgen met de handen op de rug.”
Een bezoek aan de Gelukshoeve maakt duidelijk dat het een mooie ontwikkeling is dat er meer keuze komt in het wonen voor ouderen. Voor wie liever geen grotere voorziening of organisatie wil en ook niet de middelen heeft om duizenden euro’s per maand bij te betalen, is dit een charmant initiatief.
Mensen die geïnteresseerd zijn in het wonen op de Gelukshoeve kunnen een kijkje nemen op de website, waar ook de mogelijkheden van dit moment benoemd staan. Omdat er binnenkort verbouwd gaat worden om een uitbreiding te realiseren, gaan tijdelijke woonunits al voor de extra instroom zorgen.
De verhalen ‘Zorgen om onze ouderen’ zijn na publicatie na te lezen op verhalenuitdekempen.nl. Vragen en reacties kunnen gestuurd worden naar hilverbode@gmail.com.