Nog wat slaapwankel in de badkamer speurde ik mijn geheugen af. Er was iets wat deze dag er eentje met een zwart randje maakte. Was het omdat het bijrijdersraampje van mijn auto gisteren niet meer dicht wilde en ik zo meteen een flink eind moest gaan rijden voor een interviewafspraak? Plots herinnerde ik me weer het appje dat ik een paar uur eerder tussen twee dromen voorbij had zien komen, over de Oranje Man die de verkiezingswinst had opgeëist. Met een zwaar gemoed begon ik dan toch maar aan de dag, in een wereld die er een stuk grimmiger uitzag dan gisteren.
Wat zal Springfield opgelucht ademhalen, nu de honden en katten weer veilig over straat kunnen. Het enige positieve aan deze uitslag was dat er deze keer dan geen wereldvreemde malloten met een indianentooi en schietgrage fascistische bendes door het Capitool banjerden. Soms vraag ik me werkelijk af wat er in de VS allemaal mis is gegaan waardoor een dictatoriale, misogyne sexoffender en oplichter zelfs door veel vrouwen, maar ook door mannen van kleur wordt verkozen boven een weldenkende vrouw. Ik hoorde een gekleurde man zeggen: “Ik twijfel of Kamala sterk genoeg is als de Derde Wereldoorlog uitbreekt.” Ik zie nog voor me hoe enkele jaren geleden Trump zeer joviaal de meedogenloze ultraschurk Kim Jong-un op de schouder klopte en hem enkele maanden later alweer wegzette als ‘Kleine Raketman’.
Maar er was wel degelijk nog goed nieuws vandaag. Na vier maanden zonder internet en tv kwam de monteur dan eindelijk langs. Kastjes en kabeltjes werden aangesloten, de monteur drukte op de knop en warempel: beeld. Jammer dat het allereerste hoofd dat ik in vier maanden op mijn tv zag dat van Thierry Baudet was, die maar veren in de derrières van Trump en zijn grote idool Poetin bleef steken.
Er is een beweging gaande, zoveel mag wel duidelijk zijn. Het is gemakkelijk wijzen naar het gekke Amerika, maar of het hier nu zoveel beter gaat? Ons land begint trekjes van het voormalig Joegoslavië te vertonen, waar diepgeworteld wantrouwen, haat en bloeddorst om voorrang strijden. Onder aanvoering van het Peroxide Orakel jagen we het totaal onbehouwen volksdeel aan om zich nog botter en wraakzuchtiger te gaan gedragen, na het krankzinnige geweld tegen Israëlische voetbalsupporters en de oproep om de daders allemaal ‘het land uit te zetten’. Geert weet dat dit onmogelijk is, omdat de daders Nederlandse staatsburgers zijn. Maar ja, het niet zo slimme deel van zijn achterban smult ervan. Deze stokerij doet vrezen dat we nog maar één of twee stapjes verwijderd zijn van lynchpartijen op straat.
En dat allemaal in de week dat we de Kristallnacht herdachten.
Het zondebok-denken is weer helemaal terug en de aanpak kan niet hardvochtig genoeg zijn. Minister Faber wilde bordjes bij azc’s laten ophangen met: ‘Hier werken wij aan uw terugkeer’, de poldervariant van ‘Arbeit macht frei’ en als bij toverslag zijn delen van Syrië weer ‘veilig’. Wat zo mogelijk nog cynischer is, is het willen schrappen van de Spreidingswet, die nu in de praktijk echter verrassend goed blijkt te werken. Er liggen zelfs plannen om zeer, zeer ingrijpend te bezuinigen op COA en IND. Als dat doorgaat laat het resultaat zich raden: nog dramatischere toestanden in Ter Apel en Budel, uitgeprocedeerde en kansloze asielzoekers, al dan niet met psychische problemen, die over straat zwerven en overlast veroorzaken. De hele keten loopt muurvast. Nog meer om schande van te spreken. Ik denk inmiddels dat dit door PVV, met goedvinden van de coalitiepartners, opzettelijk zo ingestoken wordt. Hoe meer problemen met asielzoekers, hoe meer steun voor de idiote en Europees onhaalbare plannen en hoe meer het afleidt van de werkelijke problemen en de beschamende eigen onkunde. Het is het bestaansrecht én het verdienmodel van de PVV. Als de opvang en intake te soepel loopt en mensen die geen echte vluchtelingen zijn binnen enkele weken kunnen worden uitgezet: wat is de functie van de PVV dan nog? Maar ondertussen hoor ik steeds vaker: Grenzen dicht! Allemaal eruit zetten! Ze komen alleen maar hun hand ophouden!!
Ik denk aan het ploegje van vier glasvezeltrekkers dat eerder deze week bij ons aan het werk was. Syrische en Irakese jongens, die zich meer dan tien uur in de koude grond in het zweet werkten en ontroerend blij werden van een kop warme chocomel. Jongens met een BMI van min drie of zo. Jongens die ervoor zorgen dat wij Geert en Thierry op onze breedbeeld kunnen ontvangen.
Gelukszoekers in een wreed paradijs.