Een eeuw en een jaar, zo lang was de Wilhelminalinde een beeldbepalend element van de Vrijthof. Op maandag 9 december kwam er een einde aan zijn bestaan, toen een boomzager eerst zijn zijtakken verwijderde en tenslotte de zaag aan de voet van de stam zette. Met behulp van een kraan werd de stam neergevlijd op het gras van de Vrijthof, om daar nog verder in stukken gekliefd te worden en daarna afgevoerd.
door Kees van Kemenade
Burgemeester Evert Weys kijkt met enige weemoed toe, terwijl het karwei door een gespecialiseerd bedrijf wordt geklaard. “Helaas, maar het was noodzakelijk. De Wilhelminalinde was echt een onderdeel van de Vrijthof en stond in het hart van het dorp. Maar voor ons heeft de veiligheid prioriteit en dus moest hij verdwijnen. We hebben wel stekken genomen en die krijgen als ze uitschieten een nieuwe plek. Alleen weten wij nog niet waar.“
Hoe slecht de boom er aan toe was, weet groe beheerder Evelien Romme. Zij houdt toezicht op ons uitgebreide bestand aan bomen, die van Hilvarenbeek een groen dorp maken. “Een linde kan heel oud worden, ruim een eeuw is eigenlijk niks, maar deze was in een heel slechte staat. Hij was aangetast door de dikrandtonderzwam en die grote zwammen waren duidelijk te zien, ook vanachter de hekken die wij om veiligheidsredenen geplaatst hadden. Je kunt ze wel verwijderen, maar het mycelium zat al in het hout en dan is er geen redden meer aan. Maar het was niet alleen de aantasting door die zwam, maar ook de takaanzettingen waren zwak. Toen enkele maande geleden een grote tak uitbrak, richting Hoge Zij, toen was het pleit beslecht: hij moest worden geveld.”
Een reus ligt om
Voor die klus, het vellen van de Wilhelminalinde was Jan van Brunschot verantwoordelijk. Hij en zijn ploeg waren om acht uur in de ochtend begonnen. Met behulp van zwaar materiaal, een grote kraan, ontdeden zij de boom van alle zijtakken en twijgen, om het vellen zo soepel mogelijk te laten verlopen. Uiteindelijk stond er alleen nog de stam.
Om kwart voor tien zetten Jan de motorzaag in de voet van de stam en binnen enkele minuten kon hij die stam, met behulp van de kraan sierlijk laten zakken op de grasmat. De reus was geveld.
Of het een zware klus was? Jan van Brunschot vond het nogal meevallen. “Nee, zwaar was het niet, ik doe dit wel vaker. Alleen is het natuurlijk wel jammer om een mooie linde om te kappen. Ik zie hem liever als hij daar mooi kan staan op dit plein. Maar gelukkig was het deze en niet de Geboden Linde een stuk verderop. Het was voor mij wel een beetje spannend, want ik wist niet wat ik aan zou treffen. Dat er misschien betogers zouden zijn, die het kappen wilden verhinderen? Maar dat was niet zo, dus kon ik meteen aan de slag.”
Blijkbaar had de gemeente haar voorlichting zo vertrouwenwekkend gedaan, dat iedereen wel inzag dat de Wilhelminalinde om moest. Wat blijft, is een grote open plek op de Vrijthof, waar eens een boom, in 1923 geplant bij het 25-jarig regeringsjubileum van Koningin Wilhelmina, stond.